Podczas spaceru poznamy kobiety, które, mimo że żyły w świecie uczelni wyższych niemal całkowicie zdominowanych przez mężczyzn postanowiły wejść z impetem w to środowisko i poświęcić się naukom medycznym, przyrodniczym oraz ścisłym. Spotkało się to z dużym oporem części wykładowców, którzy mówili wręcz o niedopuszczalne obniżenie poziomu i powagi uczelni wyższych. Doświadczyły tego także naukowczynie związane w różnych okresach z wrocławskimi uczniami wyższymi. Niektóre z nich mieszkały w Breslau, inne we Lwowie. Wrocław, a szczególnie akademickie okolice Placu Grunwaldzkiego, włączył je do wspólnej historii. Zdobywały tu tytuły naukowe i współtworzyły legendarne wrocławskie szkoły badawcze. Wśród nich były lekarki, chemiczki, weterynarii, botaniczki, antropolożki i inne. Niektóre znane, inne zupełnie zapomniane. Ich biografie poznamy na tle ograniczeń oraz sytuacji społecznej, jaka towarzyszyła studiującym kobietom przed i po wojnie. 

Będziemy poruszać się głównie chodnikami. Na trasie mogą pojawić się przeszkody w postaci nierównej nawierzchni lub nieprawidłowo zaparkowanych samochodów. Będą też nieliczne schody, jednak obok nich znajdują się również podjazdy.

Wśród profesji, które najdłużej opierały się uczestnictwu kobiet, była architektura. Przez stulecia uważano, że kobiety nie nadają się do tego zawodu. Argumentowano, że  wymagająca precyzyjnych obliczeń architektura jest nieodpowiednia dla kobiet, którym rzekomo cechy anatomiczne i psychika uniemożliwią studiowanie tej nauki. Nawet po umożliwieniu kobietom studiowania architektury mało której udało się znaleźć pracę w zawodzie. Sytuacja zmieniła się diametralnie po 1945 roku. Ówczesne pokolenie architektek udowodniło, że wszystkie dotychczas obowiązujące poglądy na temat kobiet w architekturze to bzdury. I dało temu dowód w postaci świetnych projektów, które dziś są wizytówka Wrocławia i przyciągają do miasta osoby badawcze powojennej architektury z całego świata. W trakcie spaceru poznamy biografię i ich tła m.in.: Jadwigi Grabowskiej-Hawrylak, Anny Tarnowskiej, Marii Molickiej, Krystyny Barskiej oraz Ewa Kazimierowskiej-Cieszyńska. Jednak przede wszystkim obejrzymy ich dokonania – wspaniałe budowle ulokowane na osiedlu Plac Grunwaldzki.

Będziemy poruszać się głównie chodnikami. Na trasie mogą pojawić się przeszkody w postaci nierównej nawierzchni lub nieprawidłowo zaparkowanych samochodów.

Maj jest Europejskim Miesiącem Różnorodności, w którym przypominamy, ze różnorodność społeczna, równe prawa i tolerancja są gwarantami prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa. W historii, także Wrocławia, sporo jest osób i wydarzeń, które przypominają o tych zasadach i ostrzegają przed ich łamaniem. Aby przypomnieć sobie te momenty, wybierz się z nami na równościowy spacer po osiedlu plac Grunwaldzkim. To tu jak w dziejowej soczewce odkryć można historie emancypacji kobiet, pierwszych aktywistów walczących o prawa osób nieheteronoramatywnych, żydowskich lekarzy i lekarek, którzy leczyli wszystkich bez żadnych wyjątków. Ale to również tu przewinęła się historia ustaw rasowych i Zagłady. To tu mieszkali i działali ci, którzy sprzeciwili się paragrafowi 175 kryminalizującemu nieheteronoramtywnych mężczyzn lub gettu ławkowemu. Ale w dziejach tego osiedla są również postacie, które popierały zakaz wstępu kobiet, a później Żydów i Żydówek na polskie uczelnie wyższe. Z okazji Europejskiego Miesiąca Różnorodności przypomnimy historie jednych i drugich. Pierwszych dla inspiracji, a drugich ku przestrodze.  

Będziemy poruszać się głównie chodnikami. Na trasie mogą pojawić się przeszkody w postaci nierównej nawierzchni lub nieprawidłowo zaparkowanych samochodów.